czwartek, 9 października 2014

Haima - dzień 6

Dzień 6


Obudziłem się o 6.00, kiedy za płotem zatrzymała się niebieska cysterna z wodą i hinduski kierowca zajął się nawadnianiem parku, podlewając drzewa i podłączając zraszacze trawy. Dobrze, że nie rozłożyłem na niej namiotu… Przyjechało też na rowerach trzech sprzątających park i toalety Hindusów, nieco zdziwionych moją obecnością, ale nie mieli odwagi by podejść i porozmawiać. Rowery oparli o altanę, stawiając też wewnątrz na ławeczce swoje termosy z jedzeniem.



            Umyłem się, przebrałem w świeże rzeczy, zjadłem śniadanie, spakowałem i ruszyłem w stronę wskazanego przez lekarzy budynku. Był to dwupiętrowy, czworokątny gmach z dziedzińcem w środku. Zagadnąłem pierwszą spotkaną przy wejściu osobę wyjaśniając, o co mi chodzi. Mężczyzna zaprowadził mnie na 1 piętro pod drzwi otwartego biura, gdzie miałem poczekać na odpowiednią osobę z administracji. Obejrzałem duże prace plastyczne powieszone na ścianach. Zróżnicowane technicznie, prezentowały dość niski poziom. Niektóre pseudoabstrakcyjne, inne przedstawiające banalne widoki lub nieokreślone postaci. Korytarzem przechodzili mężczyźni w białych diszdaszach, trzymający kubki z gorącą herbatą, za którymi ciągnął się mocny zapach olejków, także młode kobiety w czarnych szatach, z mocno pomalowanymi oczami. Przyglądano mi się, ale nikt o nic nie pytał. W końcu pojawiła się właściwa osoba; był to sympatyczny, uśmiechnięty i nieco otyły Egipcjanin, którego angielski ograniczał się jedynie do kilku słów. Wskazał na fotel przy drugim biurku i umyślny Hindus przyniósł nam po kubku herbaty. Czekaliśmy na osobę, która dokładnie przetłumaczyłaby po co przyszedłem, w tym czasie Egipcjanin bezskutecznie próbował połączyć się z siecią w swoim komputerze. W końcu do biura weszło dwóch młodych Omańczyków, którym opowiedziałem o celu wizyty w Haima. Egipcjanin z lekkim uśmiechem wysłuchał, kiwając ze zrozumieniem głową i przez tłumaczy spytał mnie o jakiś dokument zezwalający na pracę.
            – Właśnie po taki dokument przyszedłem tutaj – wyjaśniłem wyczuwając już, że będą kłopoty.
Mężczyźni rozmawiali między sobą, w końcu Egipcjanin podał mi dłoń na pożegnanie. Z Omańczykami miałem pojechać w tej sprawie do kolejnego budynku. Zabrała się z nami młoda, niska kobieta, będąca nauczycielką, władająca perfekcyjnie angielskim. Czułem, że chce porozmawiać ze mną swobodniej, ale obecność sztywnych nieco w zachowaniu mężczyzn paraliżowała ją. Zawsze szła na końcu. Kiedy próbowałem przepuścić ją przed sobą w drzwiach, speszyła się i odsunęła, kłaniając prawie, bym jednak to ja szedł pierwszy.
Wsiedliśmy do nowiutkiego pick-upa i podjechaliśmy kilkaset metrów pod kolejny urząd, gdzie z recepcji zadzwoniono i wprowadzono nas do gabinetu jakiejś ważnej osoby. Było tam dwóch mężczyzn: Omańczyk i Egipcjanin. Obaj wstali i przywitaliśmy się. Wskazano nam fotele i kanapę, nauczycielka usiadła z boku na krześle.
Omańczyk, będący szefem miał bardzo przenikliwe spojrzenie i kiedy długo wyjaśniałem chęć zrealizowania jedno lub dwudniowych warsztatów z dziećmi ludu Harasis, opowiadałem o pracy w Papui i chęci wydania naukowej publikacji na podstawie moich badań, nie spuszczał ze mnie wzroku. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji i mówiąc nie byłem pewien, co myśli. Zapadła chwila ciszy i spytał mnie o pozwolenie. Znów tłumaczenia z mojej strony, że nie przyjechałem pracować za pieniądze, że to mój prywatny projekt, ale według niego powinienem wpierw skontaktować się z Ministerstwem Edukacji w Muscat, które wydałoby mi odpowiednie zezwolenie. Na jego podstawie byłbym całkiem inaczej traktowany, być może pokryto by koszty związane z moją podróżą oraz zakwaterowania.
– Proszę pana, miesiąc przed wyjazdem tutaj próbowałem skontaktować się internetowo ze szkołą w Haima, także z ludźmi stąd, których profile znalazłem na facebooku, ale nikt mi nie odpisał.
Rozmawiali chwilę między sobą. Zerknąłem na kobietę, która uśmiechnęła się do mnie jak gdyby chcąc dać do zrozumienia, że wszystko jest na dobrej drodze. W końcu najważniejszy z mężczyzn powiedział: „pomogę ci” i zadzwonił gdzieś. Rozmowa trwała ponad minutę a wszyscy w ciszy przysłuchiwali się. Odłożył słuchawkę z miną nie zdradzającą żadnych emocji i pomiędzy czterema mężczyznami rozgorzała dyskusja. Nie miałem pojęcia o czym mówią. Kobieta próbowała czasem nieśmiało coś wtrącać, ale nie słuchano jej. Czułem, że jest ambasadorem mojej sprawy, lecz to nie ona decydowała. Trwało to dobrych kilka minut, w końcu wszyscy wstali, wstałem i ja. Audiencja dobiegła końca i nie powiedziano mi ani słowa, lecz mężczyźni podając mi dłonie na pożegnanie nie patrzyli w oczy co mogło znaczyć tylko jedno: „nie pomożemy ci”.
Wyszliśmy. Spytałem w końcu jaka jest decyzja. Odpowiedź otrzymałem dopiero, kiedy wyszliśmy z budynku i wsiedliśmy do samochodu. Oficjalna praca z dziećmi nie wchodziła w grę. Kierowca włączył klimatyzację i młodzi Arabowie wraz z nauczycielką rozmawiali między sobą zastanawiając się co zrobić.
– W Haima jest człowiek, który może ci pomóc – powiedział jeden z nich i zawieźli mnie pod parterowy budynek koncernu naftowego.
Wewnątrz, w biurze pracowało kilku Hindusów, którzy uśmiechnęli się na mój widok. Wprowadzono mnie do skromnego biura, gdzie na ścianach przyklejone były plany i mapy terenu. Po chwili pojawił się w drzwiach starszy mężczyzna w turbanie i w diszdaszu, mówiący płynnie po angielsku. Przedstawiliśmy się sobie; nazywał się Abud Said. Zamienił kilka słów z młodymi Omańczykami, którzy zasugerowali, bym przyniósł z paki samochodu swój plecak. Mężczyzna usiadł przy dużym stole i wskazał miejsce po drugiej stronie. Zostaliśmy sami. Kolejny raz tego dnia tłumaczyłem cel mojej obecności w Haima. Słuchał uważnie, w końcu wykonał kilka telefonów.
– Czego się napijesz?
– Herbaty
Po chwili jeden z Hindusów przyniósł dwa papierowe kubki. Abud Said długo opowiadał mi o sobie, o Haima oraz ludziach Harasis i małej kompanii naftowej, której był szefem a ja wreszcie poczułem, że spotkałem właściwego człowieka. Przyszli jego dwaj synowie: starszy Hamed, spokojnie i płynnie mówiący po angielsku oraz młody, niecierpliwy Mubarak.
– Możesz zatrzymać się w moim domu – powiedział Abud Said. – Mubarak pokaże ci pustynię i wielbłądy a potem zawiezie do nas.
 – Świetnie, bardzo dziękuję. Czy to nie będzie problem? Słyszałem że w Haima jest hotel.
– Żaden problem, nie musisz zostawać w hotelu. Będziesz naszym gościem. Mamy wolny pokój dla ciebie.
            Hamed wrócił do pracy a mną zajął się Mubarak. Chłopak niewiele różnił się od swoich rówieśników z Europy. Był swobodny w zachowaniu i uzależniony od dwóch smartfonów. Nie mówił tak dobrze po angielsku jak jego ojciec i starszy brat, ale wystarczająco, byśmy mogli się zrozumieć. Pomógł mi wrzucić plecak na tylne siedzenie Landrovera i ruszyliśmy poza miasteczko.


           

Chłopak miał 20 lat, urodził się w Manchesterze, gdzie przez kilka lat przebywała jego rodzina. Gdy miał pół roku, wrócili do Omanu. Pędząc przez ubite piaski pustyni,  podjechaliśmy wpierw pod stary tor wyścigowy dla wielbłądów. Widać było, że ten temat jest dla niego bardzo ważny. Opowiadał, skąd pędziły zwierzęta i gdzie była meta. Granicami toru były niskie wały, często niewystarczające i nieraz dochodziło do wypadków, kiedy rozpędzone wielbłądy wypadały z toru, taranując ludzi. Nieco dalej zbudowano ogrodzony już tor. Mubarak zademonstrował, jak podnosi się szlaban pozwalający wielbłądom biec kilkaset metrów. Znów wsiedliśmy do klimatyzowanego samochodu i popędziliśmy dalej, pod zagrodę jego wujka, który hodował wyścigowe wielbłądy. Podeszliśmy do zwierząt. Były małe, wyglądały na silne. Przywiązano je do drewnianych wysokich słupków a pyski zakryto płóciennymi ochraniaczami w różnych kolorach, w kształcie kagańców.
           



– Po co to? – spytałem.
            – To bardzo wartościowe zwierzęta i nie mogą jeść byle czego. Niektóre z nich są warte steki tysięcy riali. Kiedy jakiś wielbłąd wygra wyścig, właściciel może sprzedać go nawet za milion riali! Z biedaka może stać się bardzo bogaty, kupić dom i samochód.
            Nieco dalej, w innej zagrodzie stały dwa duże wielbłądy, hodowane dla mleka, czasem też mięsa. W jednej z drewnianych szop na stole leżały dwa niewielkie urządzenia obszyte niczym ubraniem w czerwone i niebieskie płótno, z numerami.
            – Wiesz co to jest? – spytał zakręcając prętem, który wystawał z boku urządzeń.
            – Nie mam pojęcia.
            – Kiedyś na wyścigowych wielbłądach jeździli mali chłopcy, ale wielu z nich spadało i umierało więc wymyślono to zamiast nich.
            Elektroniczny dżokej sterowany był pilotem przez jego właściciela, który określał częstotliwość obrotów pręta, będącego rodzajem bicza. Mubarak ustawił funkcję kamery w swoim smartfonie i polecił, bym trzymając jedno z urządzeń powiedział kilka zdań skierowanych do jego wujka, po czym uradowany przesłał do niego wiadomość. 
            Popędziliśmy dalej, zostawiając za sobą chmurę pyłu. Chłopakowi sprawiało frajdę przejeżdżać poprzek wyjeżdżonych tras, kiedy samochód podskakiwał będąc czasem bliski wywrotce. Pstryknął mi też kilka zdjęć smartfonem, zamieszczając je na swoim facebookowym profilu i sprawdzając co chwila komentarze.
            – Ludzie już tu nie mieszkają? – wskazałem na pustynię.
            – Tutaj wszyscy już przenieśli się do domów w Haima. Rząd dał je Beduinom za darmo.
            – Ale wielbłądy przebywają cały czas w oddaleniu miasta na pustyni.
            – O tej porze roku, kiedy jest gorąco zajmują się nimi głównie robotnicy z Bengalu. Tylko w weekendy miejscowi Harasis przyjeżdżają tu na dłużej.
            – Sentyment do dawnego życia.




 Podjechaliśmy jeszcze do ruin glinianych domów, gdzie kiedyś mieszkała jego babcia. Mubarak wskazywał kolejne zabudowania wyjaśniając ich funkcje.
            – Zrób zdjęcia a potem sfotografujesz, gdzie teraz mieszka – sugerował.
            Przed wjazdem do miasta zatrzymaliśmy się i chłopak pokazał mi, która część Haimy powstała pierwsza, kiedy ludzie za swoje pieniądze zaczęli budować domy, gdzie znajdowało się osiedle, postawione Beduinom za darmo przez władze Omanu i gdzie powstawało kolejne. Domy miały ciekawe i rozbudowane układy architektoniczne, najwyższe budynki były dwupiętrowe. Wyobrażałem sobie, że za kilka lat miejsce to może być już nie do poznania. Sułtan postawił na szybki rozwój Haimy co patrząc na mapę było rzeczą oczywistą. W promieniu kilkuset kilometrów nie było żadnego większego miasta a tu krzyżowały się drogi łączące stolicę Muscat z portowym Salalah na południu oraz drogę z Arabii Saudyjskiej do Morza Arabskiego.


W mieście zatrzymaliśmy się obok domu wujka Mubaraka, który zaprosił nas do siebie, kiedy obejrzał film z moim udziałem, jaki wysłał mu bratanek. Postawiono przede mną dużą miskę z ryżem oraz pojemnik z daktylami i poczęstowano herbatą. Mężczyzna słabo znał angielski i przyglądał mi się z lekko rozdziawioną buzią, kiedy Mubarak tłumaczył mu skąd się wziąłem. Przez otwarte drzwi dostrzegłem wchodzącą do przeciwległego budynku dziewczynkę z tornistrem i spytałem, czy mogłaby ona dla mnie coś narysować. Kiedy nie udało się oficjalnie zorganizować dzieci, które wykonałyby dla mnie rysunki, postanowiłem spróbować inaczej. Po kilku minutach dziewczynka przyszła, Mubarak przetłumaczył jej tematy, jakie ma zwizualizować, wyjąłem z plecaka papier oraz kredki i wzięła się do pracy, w której przeszkadzało jej młodsze rodzeństwo. Wujek Mubaraka z trudem próbował zdyscyplinować dzieci, porywające kredki i papier, biegające ze śmiechem po całym pokoju. Po godzinie miałem trzy pierwsze prace.




Tematy rysunków były takie same jak podczas mojej pracy z dziećmi w Papui: na początek prosiłem o narysowanie siebie, w otoczeniu tego, co się lubi. Po tej „rozgrzewce” należało narysować świat swoich dziadków i rodziców, znany z opowieści, ostatni rysunek miał być wizją przyszłości, jak dzieci wyobrażają sobie swoje najbliższe otoczenie za kilkanaście, kilkadziesiąt lat. W swoim projekcie wybrałem trzy miejsca, gdzie z różnych względów nastąpiły gwałtowne zmiany w tradycyjnym życiu a podstawową kwestią w tych badaniach było, czy w twórczości dzieci te przemiany mogą być widoczne, w jaki sposób one je postrzegają. Wybrałem dla tych badań dzieci z papuaskich wiosek Doliny Baliem, których dziadkowie oraz rodzice żyli jeszcze na poziomie neolitu, zaś ich życie uległo gwałtownym przemianom w związku z napływem ludności z obcych kulturowo i cywilizacyjnie wysp Indonezji, właśnie ludzi Harasis: Beduinów, którzy odchodzili od swojego tradycyjnego życia, porzucając pustynię na rzecz budowanych przez władze Omanu domów, z łatwiejszym dostępem do darmowej wody, co jeszcze kilkadziesiąt lat temu było bardzo trudne, zaś w przyszłości te same ćwiczenia rysunkowe miały wykonać dzieci ze Śląska, żyjące pomiędzy dawną tradycją, kiedy wszyscy męscy członkowie rodzin związani byli z pracą w kopalni, a obecnie, w świetle szybkich przemian gospodarczych etos górniczy ulegał gwałtownym zmianom.


Pożegnaliśmy się z wujkiem Mubaraka i podjechaliśmy pod blaszane zadaszenie, prowizoryczny garaż, przy ogrodzeniu. Chłopak wprowadził mnie w obszar swojego domu, na który składało się kilka budynków. W jednym z nich był pokój dla mnie. Były tam dwie małe rozkładane sofy z poduszkami, szafa, materac oraz – co najważniejsze – klimatyzacja! Chłopak przyniósł koc i poduszki, po czym oprowadził mnie, wskazując gdzie są toalety oraz biuro ojca.
            Wziąłem zbawienny prysznic i zaproszono mnie na lunch. W dużym, klimatyzowanym pomieszczeniu, w którym znajdowała się tylko długa narożna kanapa zajmująca trzy ściany i zawieszony telewizor, na dywanie wokół dużej okrągłej maty z wielką miską z ryżem oraz kawałkami kurczaka czekali na mnie Abud Said, Hamed, Mubarak oraz jeszcze jeden mężczyzna, zaś nieco z boku siedziały dwie panie z zasłoniętymi twarzami. Starsze kobiety w Omanie noszą specyficzne burki, w których od czoła do nasady nosa przebiega ustawiony na sztorc sztywny kawałek czarnego materiału. Widać tylko oczy oraz dolną część twarzy od ust. Kobiety mówiły chrapliwymi głosami, brzmiało to, jakby się kłóciły. Mężczyźni za to byli bardziej powściągliwi. Nie byłem przyzwyczajony do jedzenia na ziemi w niewygodnej pozycji, w dodatku rękami i poprosiłem o łyżkę. Służący Hindus po chwili podał mi sztućce. Oprócz niego pracowała też w domu Abud Saida niska, otyła Hinduska.
            Gospodarz pytał mnie o Polskę. Interesowały go też inne kraje Europy, szczególnie Ukraina. Wiedział o konflikcie z Rosją, mimo to chciał bardzo odwiedzić naszych wschodnich sąsiadów. Rozmawialiśmy również o mojej podróży, kolejnych planach i przypomniałem mu o chęci przeprowadzenia warsztatów z miejscowymi dziećmi. Pokiwał ze zrozumieniem głową.
           
Po posiłku, tak samo przed nim, należało umyć ręce w zlewie w kształcie korytka, który znajdował się przy ścianie jednego z budynków. Zmęczony słońcem, położyłem się na chwilę w swoim pokoju, rozkładając koc na materacu. Zasnąłem, kiedy po godzinie dyskretnie zastukał Abud Said, proponując spacer po okolicy. Słońce było już nisko i pogoda bardziej znośna. Choć w ciągu dnia na pustyni było o wiele bardziej gorąco niż w miastach na północy, tam szczególnie źle znosiłem wilgoć, której tu nie doświadczałem. W Haima można było swobodniej oddychać a pod wieczór robiło się nawet miło. Obeszliśmy kilka ulic i doszliśmy do grupy chłopców, którzy gonili za piłką między ulicą a kamienistym klepiskiem. Abud Said przywołał ich do siebie zapraszając tych w wieku 10-12 lat, by przyszli do jego biura by rysować dla mnie. Zdyszani od ganiania za piłką chłopcy słuchali przypatrując mi się, po czym wracali do zabawy. Wątpiłem, że któryś z nich przyjdzie bo wydawało mi się, że niezbyt ich to interesuje. 

Godzinę później, kiedy siedziałem z Abud Saidem w jego gabinecie, usłyszeliśmy stukanie do drzwi. Weszli dwaj pierwsi chłopcy, odświętnie ubrani wysłuchali jeszcze raz instrukcji i zasiadając przy stole zabrali się do pracy. Po nich zaczęli przychodzić kolejni. Było dobrze. Z uśmiechem obserwowałem skupione nad swoimi pracami dzieci. Pomyślałem nawet, że gdyby nakazano im ten temat w szkole, obecność nauczyciela mogła spowodować, że rysunki nie byłyby tak swobodne i prawdziwe.
            Chłopcy rozkręcali się i zwracali się do mnie słowem „teacher”. Kiedy Abud Said poszedł do meczetu i zostałem z nimi sam, nastąpiło pewne rozprężenie. Wchodzili kolejni chłopcy a najmłodszy syn gospodarza, który też rysował organizował plastikowe krzesełka i stoliki, wnosząc je i rozkładając w różnych miejscach. Niektórzy pracowali sumiennie, skupieni nad swoimi kartkami i precyzyjnie dobierając odpowiednie kredki, kilku zaś bardziej zainteresowanych było bieżnią jaka stała z boku, próbując ją uruchomić. Angielski chłopców ograniczał się do kilku słów i formułki, która miała być pytaniem o moje imię: „maj nejm is?” Poprawiałem je, ale widocznie osoba ucząca je angielskiego w szkole bardziej była wiarygodna ode mnie. Po ponad 2 godzinach miałem kilkadziesiąt rysunków, opisanych z tyłu imieniem i nazwiskiem autora oraz jego wiekiem. Każdemu robiłem też zdjęcie, prosząc o trzymanie swojej pracy przed sobą, bym wiedział kto jest autorem konkretnego rysunku. Gdyby udało mi się jeszcze uzyskać prace rysunkowe dziewczynek, byłbym już w pełni usatysfakcjonowany.


  Abud Said wrócił i nie przejął się w ogóle panującym w jego gabinecie bałaganem. Kredki walały się po podłodze a sprzęty poprzesuwane. Obiecywałem że posprzątam ale on machnął tylko ręką:
            – Mam człowieka od sprzątania, nie przejmuj się. Choć na kolację.
            Chłopcy którzy skończyli żegnali się ze mną i wychodzili, została dwójka szczególnie zaangażowana.
            Kolacja miała miejsce w pomieszczeniu, będącym przewiewną klatką, używaną w zimie oraz wieczorem, gdy upał już tak nie dokuczał. Brało w niej udział kilku mężczyzn. Wszyscy byli zainteresowani moją obecnością w Haima i Abud Said tłumaczył im skąd jestem i po co przyjechałem. Kobiety siedzące jak zwykle nieco z boku podarowały mi małe, tkane pojemniki z denkiem ze skóry, które same wykonały oraz dwa plecione breloki z suchej trzciny.
             – Możesz to zapiąć do kluczy – wyjaśnił Hamed.
            Podziękowałem serdecznie, one zaskrzeczały, co jak się domyśliłem oznaczało aprobatę. Nie znały angielskiego i poprzez Abud Saida pytały o jakiegoś Marka; Brytyjczyka, który przed kilkunastu laty pracował w Haimie przy rządowym projekcie odnowienia populacji oryksa. Bardzo były zdziwione, że go nie znam. Abud Said śmiał się:
– One wyobrażają sobie, że wszyscy biali pochodzą z jednej, odległej wioski.
W pomieszczeniu pojawiły się jeszcze dwie młode dziewczyny, zapewne córki Abud Saida, ale nie wypadało o nie pytać. Kiedy wyciągnąłem aparat, kobiety zareagowały panicznie. Młode uciekły, jedna ze starszych również, ale ona najwyraźniej próbowała się droczyć, zaglądając do nas i uciekając z wrzaskiem. Było to zabawne i dziecinne, mężczyźni również uśmiechali się, ale ich powściągliwość sugerowała, że nie należy przesadzać. Nikogo nie goniłem z aparatem, na zrobienie zdjęcia, choć nie bez problemów zgodziła się matka Mubaraka. Musiała uzyskać zgodę swojego męża. Kobiety były na ogół bardzo otyłe. Nic dziwnego biorąc pod uwagę fakt, że rodziły sporą ilość dzieci.


Piliśmy herbatę, zagryzając daktylami. Abud Said zaproponował jeszcze spacer wokół miasta. Wpierw odwiedziliśmy najstarszego człowieka w mieście. Stary Beduin o niezwykłej, przeoranej zmarszczkami twarzy dyszał ciężko w półleżącej pozycji na dywanie rozłożonym na ziemi, jego żona zaś wspierała się na lasce siedząc obok na metalowym łóżku. Abud Said opowiedział wpierw kim jestem. Starcy słuchali w skupieniu. Kiedy dowiedzieli się, że interesuje mnie ich dawne życie mężczyzna nieco się ożywił. Abud Said tłumaczył jego słowa, kiedy opowiadał, jak dawniej wędrowano z wielbłądami przez dwa tygodnie do Nizwy, gdzie sprzedawano zwierzęta oraz sól wydobywaną na pustyni, w zamian otrzymując inne produkty, głównie warzywa i sprzęty gospodarstwa. Potem karawana wracała dwa tygodnie. Ludzie byli tak bliscy sobie, że często dzielono się z innymi, którzy nie mogli wyruszyć a zdarzało się, że wracający oddawał komuś wszystko co przywiózł, wyruszając na miesiąc ponownie. Wtedy też powszechne było, że ludzie mieli broń bo bywało, że obcy podkradali się do pilnujących zwierząt, by je ukraść. Starzec zademonstrował laską, jak podnoszono karabin i jak wołano do siebie. Przyglądałem się jego oczom, w których zachowała się dawna czujność wobec otoczenia i było to piękne spojrzenie. Widząc jak ciężko oddycha, postanowiliśmy nie męczyć go więcej; wstaliśmy i pożegnaliśmy się.
Szliśmy ciemnymi ulicami a Abud Said opowiadał o mieście, ludziach Harasis, islamie, o swojej żonie wybierającej się niebawem na hadżdż do Mekki. Był z jednej strony mocno zakorzeniony w tradycji, z drugiej zaś sprawnie posługiwał się swoim tabletem, z którego pozwalał mi korzystać kiedy chciałem sprawdzić pocztę mailową i skontaktować z żoną. Dziękowałem mu za gościnę i pomoc, na co odparł, że to zwyczajna rzecz, tego wymaga od niego islam, prawo szarjatu. Słowo „szarjat” określające muzułmańskie reguły prawne na zachodzie kojarzyło się tylko z ograniczeniami, zbyt restrykcyjnym traktowaniem innowierców oraz kobiet, okazywało się, że w nim też zawarty był nakaz gościny, niesienia pomocy każdemu, niezależnie od wyznania. Abud Said martwił się wydarzeniami jakie miały miejsce w Syrii i Iraku, rosnącym wpływom Al-Kaidy oraz szaleństwo Państwa Islamskiego. Podkreślał stanowczo, że Koran sprzeciwia się każdemu rodzajowi przemocy, odbierania komuś życia. Mówiłem, że do sporych wypaczeń religijnych dochodzi także w kościele katolickim, który oddala się od ludzi, stając skostniałą instytucją a księża dopuszczają się wielu niegodnych czynów uwłaczających szczególnie tym, którzy mają być duchowymi przewodnikami. Po drodze przypętał się do nas maleńki czarny kotek miaucząc przeraźliwie. Obawialiśmy się, że oślepiony reflektorami zginie pod kołami samochodu. Próbowaliśmy go odstraszyć, nawet uciec przed nim ale zawsze nas doganiał. W końcu wziąłem go na ręce, zaniosłem pod pobliski dom i przełożyłem za wysokie ogrodzenie z nadzieją, że rano domownicy się nim zaopiekują.

            Wróciliśmy. Dochodziła północ. To był bardzo aktywny i dobry dzień. Wziąłem prysznic, wyprałem swoje rzeczy i rozwiesiłem na metalowym ogrodzeniu. Przykręciłem nieco klimatyzację i natychmiast zasnąłem.

p.s. KLIKAJĄC NA ZDJĘCIA MOŻNA JE POWIĘKSZYĆ :)

2 komentarze:

  1. W ZEA osobiście spotkałam się z opcją 'panowie przodem'.
    Ta kobieta w masce na twarzy /jakkolwiek to się nazywa/ wygląda jak jakieś zwierzę na uwięzi i budzi moje współczucie. Ale ona pewno uważa, ze to normalne i tak ma być.

    OdpowiedzUsuń
  2. Omańczycy nazywają tą kobiecą osłonę na twarz także burką. W upałach, jakie panują na pustyni rzeczywiście nie jest to chyba zbyt wygodne...

    OdpowiedzUsuń