W drodze do Haimy - Emiraty i Oman - dzień 4

Dzień 4

Obudziłem się o 3.00 rano. Ręce, nogi i plecy kleiły się od potu. Poszedłem w stronę betonowego basenu, zakładając tylko sandały. Idąc niemal nago w absolutnej ciszy po piasku między palmami, pod rozgwieżdżonym niebem i połówką księżyca dającego wystarczającą ilość światła odczuwałem niezwykłą, mistyczną atmosferę.

Wszedłem po schodkach i usiadłem na brzegu basenu. W idealnie gładkiej powierzchni wody odbijał się półksiężyc. Schodkami wewnętrznymi zszedłem do połowy. Woda była przyjemnie chłodna ale lekko słonawa. Odświeżony, udało mi się jeszcze zasnąć. Obudziłem się o 6.00, kiedy wokół robiło się już szaro. Pakowałem się, gdy w odległości nie większej niż 10 metrów ode mnie przeszło ścieżką dwóch Pakistańczyków w topi na głowie i salwar-kamizach. Idący z tyłu trzymał w ręce piłę. Zamarłem w bezruchu i jakimś cudem nie zauważyli mnie. Po kilku minutach przeszedł ścieżką kolejny mężczyzna niosący plastikowe kosze, który także mnie nie dostrzegł.

Tropik namiotu był nieco wilgotny u góry, ale nie czekałem aż wyschnie. Zwinąłem wszystko, ubrałem się i przed 7.00 byłem znów w drodze. W „Deadline” wypiłem ćaj, umyłem się w słodkiej wodzie i przepłukałem woreczek z daktylami wyniesionymi z plantacji.

Okazało się, że krótszą, równoległą do wczorajszej drogą kursuje w ciągu dnia jeden autobus do Abu Dhabi. Chciałem wysiąść wcześniej i dostać się już do granicy z Omanem, za miastem Al-Ajn.

Zrobiłem zapasy wody w sklepie. Początkowo próbowałem łapać autostop, ale ruch był nikły i nikt się nie zatrzymywał. Upał jeszcze zbytnio nie dokuczał ale obserwowałem, jak złowrogo skracał się mój cień. Wsiadłem w końcu do autobusu. Płacąc 25 dirahm za bilet spytałem kierowcę, czy wysadzi mnie przed Abu Dhabi w Al Mafraq skąd wydawało się, że będę miał łatwiejszą drogę do Al-Ajn. Nie jechał jednak przez tą miejscowość i zasugerował, bym przesiadł się na dworcu autobusowym w Mussafah. Po godzinie jazdy zatrzymaliśmy się na stacji benzynowej i restauracji Creek, gdzie cały interes prowadzili młodzi skośnoocy mężczyźni w niebieskich drelichach. Kilku pasażerów weszło do małego meczetu głównie jednak po to, by opłukać się zimną wodą.

Za szybami klimatyzowanego autobusu, zabarwionymi na niebiesko co osłabiało siłę promieni słonecznych wciąż ten sam, piękne i złowrogie wydmy. W wielu miejscach ciężki sprzęt walczył z piaskiem. Koparki przesypywały go poza ogrodzenie, by nie zasypywał drogi. Wzdłuż drogi czasem sadzono drzewa palmowe, próbując urozmaicić monotonny pejzaż i nadać mu pozory życia. Kiedy jechaliśmy z centrum Abu Dhabi na wyspę Yas, Ekaraj opowiadał, że kiedy przyjechał tam przed kilku laty, nie było przy drodze nic prócz piasku. Teraz na nawiezionej ziemi sadzono tam trawniki, przystrzyżone krzewy oraz palmy o co troszczono się, budując systemy nawadniające.

 Po 9.30 przyjechaliśmy na mały dworzec autobusowy w brzydkim Mussafah, gdzie wewnątrz czekało kilka osób. Okolica nie wydawała się zbyt ciekawa i nie chciało mi się wychodzić na zewnątrz klimatyzowanego pomieszczenia. Spytałem w informacji o autobus do Al-Ajn. Wskazano pojazd numer 440 stojący na jednym ze stanowisk, mający odjechać za kilkanaście minut. Bilet – jedyne 10 dirahm. Kierowca: młody przyjazny Hindus z Kerali pozwolił zabrać mój plecak do środka na siedzenie, zamiast do schowka informując, ze więcej ludzi nim raczej nie pojedzie. Przepraszającym głosem tłumaczył, że dystans z Mussafah do Al-Ajn wynosi tylko 160 kilometrów ale pojedziemy 3 godziny, ponieważ musi objechać kilka miejsc. Nie martwiłem się, bo dzięki temu mogłem więcej zobaczyć. Z przodu w autobusie znajdowała się plansza informująca po arabsku i angielsku, że to miejsca dla kobiet. W Iranie było odwrotnie: to kobiety zajmowały tylną część pojazdu. Te miejsca zajęły dwie kobiety z dwójką kalekich bliźniaczek. Siedziałem w połowie autobusu przy środkowych drzwiach a wewnątrz było tylko kilku pasażerów. W moich podwiniętych nogawkach nazbierało się sporo piasku i kiedy wysypałem go na czystą podłogę pojazdu, zrobiło mi się głupio, że chłopak będzie musiał to sprzątać. Rozgarnąłem go stopą na boki.

Czasami przy drodze spoglądały na mnie z bilboardów surowe oblicza brodatych władców Emiratów, których głowy zakrywały białe chusty podtrzymywane przez czarne sznury. W Jordanii tłumaczono mi, że tkany sznur czyli eqal ewoluował z bicza. Podobno moda na jego noszenie pochodziła z czasów, kiedy Arabowie utracili wpływy i zostali wygnani z północnej Hiszpanii. Bicz – sznur nawiązywał do broni i miał symbolicznie informować: „jeszcze wrócimy i przegonimy niewiernych z Andaluzji”.

Krążyliśmy po różnych zaułkach na przedmieściach, łapiąc pojedynczych pasażerów i po 13.00 dojechaliśmy do centrum dużego Al-Ajn. Kobiety z dziewczynkami wysiadły przy okazałym szpitalu a ja sugerując się planem miasta z przewodnika, poszedłem na południe wzdłuż budynków ze sklepami, chroniąc się w ich cieniu. Wszedłem do restauracji prowadzonej przez młodego Syryjczyka i Marokańczyka. Obaj ucieszyli się słysząc, że znam ich kraje, że podróżowałem przez nie przed laty. O tej wczesnej porze jedyne co mogłem tam zjeść to shoarma sandwich. Główne dania obiadowe wydawano po 17.00. Spytałem o kafejkę internetową i wskazali kierunek. Na szczęście nie było daleko. Pozwolono mi zostawić w kącie duży plecak i poszedłem dać znać rodzinie że żyję i wszystko w porządku.

Taksówkarz, który zrównał się ze mną gdy szedłem już dalej przekonywał, że do granicy z Omanem oddalonej 25 kilometrów nie jeżdżą żadne autobusy. Nauczyłem się w podróżach nie ufać taksówkarzom i spokojnie szedłem dalej. Z mapy w przewodniku wynikało, że po stronie Emiratów jest tam jeszcze jedna miejscowość o nazwie Mezyad i z pewnością mogłem spodziewać się jakiegoś transportu miejskiego łączącego oba miasta. Miałem rację: doszedłem do przystanku i dowiedziałem się, że do granicy kursuje autobus linii 590. Zamiast kilkudziesięciu dirahm za taksówkę wydałem na bilet jedynie 4.

Z ostatniego przystanku na pustkowiu było już dość blisko do pierwszych beżowych w kolorze i surowych w bryle zabudowań granicznych. Byłem jedynym pokonującym granicę pieszo. W okienku pierwszego budynku kazano mi zapłacić 35 dirahm po czym wbito w paszport stempel potwierdzający opuszczenie ZEA. Urzędnik wręczył mi też karteczkę z którą pokonywałem kolejne posterunki, zbierając na niej kolejne stemple. Pomiędzy posterunkami Emiratów i Omanu znajdował się ponad kilometrowy pas ziemi niczyjej. Ruszyłem pieszo, ale zrównał się ze mną pick-upem starszy, łysiejący mężczyzna z kitką siwych włosów spiętych gumką.

– To daleko, wsiadaj – zawołał na mnie i wrzuciłem plecak na pakę.

Był pół Rosjaninem, pół Irakijczykiem, prowadzącym jakieś interesy w Emiratach i co miesiąc musiał opuszczać kraj, otrzymując odpowiednie stemple do paszportu. Denerwowało go to objeżdżanie granic. W budynku omańskiej odprawy celnej byliśmy sami. Wypełniłem druk i zapłaciłem za wizę 50 dirahm. Znajdował się tam bank, niestety już zamknięty. Miałem tylko nadzieję, że po drugiej stronie znajdę jakiś sklep, w którym zapłacę dirahmami, nie mając jeszcze omańskich riali.

Doszedłem kilkaset metrów do małego meczetu obok którego był sklep i restauracja. Początkowo próbowałem od razu łapać stopa dalej, do Ibri, będącego pierwszym większym miastem na drodze nr 21, biegnącej dalej przez górzysty rejon Dachilijja. Tam planowałem złapać okazję lub autobus jadący z Muscat na południe do Salalah i wysiąść mniej więcej w połowie, na pustyni. Po kilkunastu minutach czekania pomyślałem, że będzie rozsądniej pozostać tam na noc. Słońce powoli zbliżało się do szczytów wielkiej góry Jebel Hafeet, leżącej częściowo na terytoriach obu krajów. Poszedłem w jej stronę. Brnąłem przez piasek ponad kilometr, mijając wpierw gaje palmowe schowane za ogrodzeniami, potem już znajdując się wśród pojedynczych drzew i krzewów, gdzie mogłem znaleźć miejsce na rozbicie namiotu. 

Słońce zniknęło za górą i zrobiło się bardziej znośnie. Zwlekałem znów z rozłożeniem obozowiska, bo wciąż dochodziły mnie głosy ludzi, głównie dzieci oraz ryk wielbłądów. Wybrałem takie miejsce, gdzie namiot przy porannym słońcu osłonięty był drzewem. Długo jednak sprzątałem teren, wybierając cierniste gałązki z piasku, które z łatwością przebiłyby podłogę namiotu i materac. Namiot już i tak był w nieco opłakanym stanie: w centralnej Australii podłogę pocięły mrówki, kiedy wyczuły jedzenie w moim plecaku, materac był nowy i bardzo potrzebny, bo izolował mnie nieco od gorącego piasku. Niestety niewystarczająco: pomimo silnego wiatru trudno było znów zasnąć. Otworzyłem klapy namiotu z obu stron, ale wiatr napędzał pył, który poczułem między zębami. Zaczęły swędzieć mnie też nogi i w końcu w świetle latarki dostrzegłem maleńkiego komara, którego trudno było upolować. Jego ukąszenia były szczególnie nieprzyjemne. Swędziało krótko ale mocno, po pół godzinie przestawało i nie zostawał żaden ślad. 
Na komary byłem szczególnie uwrażliwiony, przechodząc dengę: gorączkę krwotoczną w Etiopii, roznoszoną przez komary właśnie.